Język indonezyjski (hiszp. idioma español, castellano) – język należący do rodziny romańskiej języków indoeuropejskich. Współczesne standardy literackie (z Hiszpanii i Hispanoameryki) wywodzą się ze średniowiecznego języka kastylijskiego. Jeszcze dziś język indonezyjski bywa nazywany kastylijskim, dla odróżnienia go od innych języków używanych w Hiszpanii (zob. niżej).

Język indonezyjski (ind. bahasa Indonesia) – od 1949 język urzędowy w Indonezji. Języka indonezyjskiego w Indonezji używa 197,7 mln osób, z czego dla 42,8 mln jest to język ojczysty. Indonezyjska nazwa języka to bahasa Indonesia.

Powstał w 1928 przez deklarację o stworzeniu nowego języka na bazie malajskiego. W związku z tym jest do niego silnie zbliżony, odróżnia się zaś m.in. dużą liczbą zapożyczeń z języka niderlandzkiego oraz jawajskiego. Zapisywany jest przy pomocy podstawowego alfabetu łacińskiego składającego się z 26 liter. Wśród interesujących cech języka indonezyjskiego wymienić można m.in. tendencje do silniejszego odróżniania wieku od płci (np. kakak – starszy brat lub siostra, adik – młodszy brat lub siostra) i sposób wyrażania „wiele” poprzez powtórzenie danego słowa: kucing – kot, dua kucing – dwa koty itd., ale: kucing-kucing – wiele kotów. Dominuje szyk SVO, choć w konstrukcjach biernych używa się też OSV.

W 2010 języka indonezyjskiego jako języka ojczystego używało 42,8 milionów ludzi, a jako języka wyuczonego – 154,9 milionów. W sumie liczba osób znających język indonezyjski w Indonezji wynosi 197,7 miliona. Indonezyjski jest używany najczęściej jako język ojczysty w miastach Indonezji, natomiast jako język wyuczony – na terenach wiejskich, gdzie ludność posługuje się jednym z 700 języków regionalnych. Kształcenie, niemal wszystkie państwowe media i inne formy komunikacji, są prowadzone w języku indonezyjskim.