Język hebrajski (hebr. עִבְרִית, trb. ˤiwrit) – język z grupy kananejskiej języków semickich północno-zachodnich, należących do afroazjatyckiej rodziny językowej, zapisywany przeważnie alfabetem hebrajskim. Jako główny język judaizmu jest nierozerwalnie związany z historią Żydów i współcześnie — z Państwem Izrael.

W swojej historii trwającej ponad trzy tysiące lat język hebrajski przeszedł bardzo znaczące zmiany leksykalne, morfologiczne i składniowe. Przez okres około 1800 lat, od upadku powstania Bar Kochby do narodzin współczesnego ruchu syjonistycznego, był on językiem liturgii i językiem literackim, nie posiadał jednak charakteru codziennego języka mówionego. Wpływ języków europejskich na współcześnie używany język hebrajski sprawia, że niektórzy językoznawcy (np. Ghil'ad Zuckermann czy Paul Wexler) klasyfikują go jako zupełnie odrębny język należący do grupy indoeuropejskiej, mimo że taki jedynie jest substrat.

Opisane poniżej etapy rozwoju języka hebrajskiego mogą być traktowane jako osobne języki, które, pomimo znaczących podobieństw, nie są w pełni zrozumiałe dla władających współczesnym hebrajskim bez specjalnego przygotowania..