Język flamandzki – belgijska odmiana standardowego języka niderlandzkiego, która (jako język niderlandzki) jest oficjalnym językiem w Regionie Flamandzkim i, obok języka francuskiego, także w Regionie Stołecznym Brukseli. Niektórzy uczeni uznają ją za język odrębny od niderlandzkiego.

W odniesieniu do standardowego języka niderlandzkiego używanego w Belgii, niektórzy uważają termin język flamandzki za nieprawidłowy.

Pojęcie język flamandzki lub dialekt flamandzki może się także odnosić do:

dialektów zachodnioflamandzkiego (który niektóre źródła nazywają flamandzkim), wschodnioflamandzkiego, zelandzko-flamandzkiego i francusko-flamandzkiego. Ostatnie dwa są czasem traktowane jako warianty dialektu zachodnioflamandzkiego.
Tussentaal (dosł. „międzymowa”) lub schoon Vlaams „czysty flamandzki” – pośrednia forma języka, niebędąca już konkretnym dialektem, ale również odmienna od języka standardowego.
Od 1973 oficjalnym językiem urzędowym na terenie Flandrii (autonomiczny Region Flamandzki) jest standardowy język niderlandzki (Nederlands), oparty na dialekcie holenderskiej prowincji Holandia. Z tego względu w języku polskim jest wciąż jeszcze niekiedy nazywany językiem holenderskim, gdyż w wersji standardowej (szczególnie w języku oficjalnym – pisanym) jest niemal identyczny z językiem używanym w Holandii. Główne różnice pomiędzy obiema odmianami języka niderlandzkiego polegają na odmiennych zasadach wymowy (w szczególności głosek „ch” oraz „r”) oraz drobnych odchyleniach w morfologii i składni. W 1980 Holandia i Belgia podpisały traktat o unii języka niderlandzkiego (Nederlandse Taalunie), efektem którego było m.in. wprowadzenie w 1995 zmian w oficjalnym słowniku języka niderlandzkiego.

Pomimo że standardowy język niderlandzki używany w obu krajach jest identyczny pod względem ortografii, oprócz odmienności fonetycznych istnieją również pewne różnice leksykalne wynikające z regionalnych preferencji dotyczących doboru słownictwa. Wynikają one po części z odmiennego substratu dialektalnego, zwłaszcza wpływu dominującego w Belgii dialektu brabanckiego.