Język chorwacki (chorw. hrvatski) – mowa południowosłowiańska uznawana za jedną z czterech ustandaryzowanych odmian języka serbsko-chorwackiego, używana głównie przez Chorwatów. Standard chorwacki ma status języka urzędowego w Chorwacji, Bośni i Hercegowinie i w serbskiej Wojwodinie.

Standardowa forma chorwackiego opiera się na dialekcie sztokawskim, a dokładniej na poddialekcie wschodniohercegowińskim, który stanowi również podstawę trzech pozostałych języków standardowych (serbskiego, bośniackiego i czarnogórskiego).

Do zapisu współczesnego standardu chorwackiego używa się wyłącznie dostosowanej formy alfabetu łacińskiego, wzbogaconej o dodatkowe znaki diakrytyczne (zob. alfabet chorwacki).

Poza dialektem sztokawskim będącym podstawą współczesnego języka literackiego, wyróżnia się jeszcze dwa główne dialekty: czakawski i kajkawski. Narzecza te wraz z czteroma językami standardowymi często podciąga się pod pojęcie "język serbsko-chorwacki". Miano to nie jest powszechnie akceptowane w krajach byłej Jugosławii, ale pozostaje w powszechnym użyciu wśród językoznawców i określa się nim wspólną podstawę, na której oparte zostały współczesne cztery standardy. Przy wzięciu pod uwagę aspektów socjolingwistycznych standardy te mogą być również klasyfikowane jako odrębne języki, należące do diasystemu zwanego środkowo-południowosłowiańskim. Różnice występujące między standardami są niewielkie i nie uniemożliwiają porozumienia między użytkownikami języka. Standard chorwacki charakteryzuje się wymową i pisownią ijekawską (związaną z odmiennym rozwojem prasłowiańskiej jaci) i wyłącznym użyciem alfabetu łacińskiego.”..