Język farerski – język z grupy skandynawskiej języków germańskich. Posługuje się nim około 48 tys. mieszkańców Wysp Owczych (Farerów) i 25 tys. mieszkańców Danii; łącznie ok. 80 tys. osób. Język farerski najbliższy jest językom norweskim (odmianie norw. - nynorsk) i islandzkiemu. Za czasów duńskiej kolonizacji język farerski nie był przedmiotem zainteresowań naukowców ani literatów. Okres między XIV a XVII wiekiem to głównie tradycja ustna i popularne pieśni kvæði z motywami z mitologii pragermańskiej. Do promowania języka farerskiego przystąpiono dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku na fali budzącego się poczucia odrębności narodowej. W 1906 roku język farerski uzyskał w szkołach na Wyspach Owczych status równouprawniony z językiem duńskim, a od 1939 roku jest on jedynym językiem wykładowym w szkołach i jedynym używanym w farerskim parlamencie (Løgting). Od 1948 r., tj. od otrzymania przez Wyspy Owcze autonomii w ramach Królestwa Danii, język farerski jest językiem urzędowym tego archipelagu. W 1957 roku nadano pierwszą audycję radiową w języku farerskim. Język farerski jest językiem o silnie rozbudowanej fleksji. Od języka islandzkiego odróżnia go jednak w tym zakresie częstsze występowanie elementów analitycznych - por. isl. hesturinn Jóhans (="koń Jana"), far. hesturin hjá Jógvani (dosł. "koń u Jana").
We fleksji farerskiej oprócz wymiany końcówek istotną rolę odgrywają także przegłosy.
Język farerski wyróżnia trzy rodzaje zaimka osobowego w liczbie mnogiej: teir ("oni"), tær ("one" - rodzaj żeński), tey ("one" - rodzaj nijaki). Jest to nietypowe wśród języków germańskich..