Język asamski, dawniej assamski[2] (অসমীয়া ɔxɔmija) – język indoeuropejski należący do podgrupy wschodniej języków indoaryjskich, którym posługuje się ponad 16 mln mówiących. Zamieszkują oni głównie w stanie Asam (Indie), gdzie ma status języka urzędowego, a także w Bhutanie.

Do jego zapisu używa się pisma bengalskiego. W języku asamskim, w przeciwieństwie do innych języków indoaryjskich, nie istnieje opozycja głosek zwartych zębowych i retrofleksywnych. Pismo bengalskie – pismo używane w Bangladeszu i Indiach do zapisu języków: bengalskiego, assamskiego oraz kilku innych rzadziej używanych. Alfabet bengalski to alfabet sylabiczny. Alfabet ten wywodzi się z pisma brahmi, a powstał pod wpływem pisma dewanagari. W XIX wieku wraz z wprowadzeniem druku litery przebrały kształty standardowe. Nad niektórymi literami stawiana jest matra (poziomy znak nad literą). W języku bengalskim występują grafemy lub znaki, a nie litery. Pismo to obejmuje 52 znaki podstawowe i 5 znaków dodatkowych. Istnieje 11 grafemów na oznaczenie samogłosek, w tym 2 dyftongi (dyftongów jest w sumie 16 ale tylko 2 mają zapis). Istnieje 35 spółgłosek. Występuje również około 300 ligatur (zbitek spółgłoskowych) czyli dwucząstkowych znaków zapisywanych poziomo, pionowo bądź przez odrębne znaki.